Jezus odkryty na nowo

Jezus stał się dla mnie realny, gdy odkryłem Jego praktyczny wpływ w moim życiu. W jaki sposób zaobserwowałem i rozpoznałem to oddziaływanie, jako oddziaływanie Jezusa? Są dwie odpowiedzi, albo raczej jedna odpowiedź w dwóch językach. W języku wiary można powiedzieć, iż Jezus przez Ducha Świętego pozwolił mi odkryć potrzebę ratunku (zbawienia) oraz ukazał mi się jako jedyny, który ten ratunek może zagwarantować. Mówiąc językiem filozofii, dostrzegłem w swoim życiu potrzebę sensu absolutnego, sensu istnienia świata, sensu własnej egzystencji. Sens może być tu rozumiany wąsko jako cel (jeśli coś ma cel, to ma też i sens), albo szeroko jako znaczenie (wartość, coś co kryje się za tym, co powierzchowne, potoczne, znaczenie znaku – w tym przypadku sens życia to jego istota, to czym faktycznie ono jest).

Są takie chwile w moim życiu, które chciałbym aby się nigdy nie kończyły – gdy leżę na łóżku z moją żoną Martą oraz z suczką Keirą, gdy zjeżdżamy się na rodzinne spotkania, albo po prostu, gdy ciężka praca przynosi oczekiwany efekt. Jednak oczywiste jest to, że takie chwile nie trwają wiecznie. Wręcz przeciwnie – trwają niezwykle krótko i ulatują do dziedziny wspomnień. Wiem, że Kiera kiedyś umrze, podobnie też rodzice, przyjaciele, ja i żona. Nieznana jest tylko kolejność występowania tych smutnych wydarzeń… Tak więc istnieje w człowieku potrzeba życia, biologicznie nazywana instynktem samozachowawczym i przedłużenia gatunku, filozoficznie natomiast potrzebą transcendencji, a teologicznie wieczności.

Czy wystarczy samo dostrzeżenie i nazwanie potrzeby? Nie. Potrzeba ostatecznego sensu, bez możliwości jej zrealizowania, może prowadzić do nihilizmu, załamania i w najlepszym wypadku do buddyzmu, który poprzez odpowiednie praktyki oferuje ostateczne rozpłynięcie się, niebyt. Chrześcijaństwo natomiast polega na rozpoznaniu potrzeby i znalezieniu ratunku w Jezusie Chrystusie, Synu Boga, człowieku i Bogu jednocześnie, który pojawia się w historii tego świata, ingeruje w dotychczasowy porządek świata swoją śmiercią i zmartwychwstaniem, a tym samym daje nadzieję wszystkim sensoholikom, takim jak ja. Jako człowiek rozumny nie mam wątpliwości, że istniał Jezus historii, jako chrześcijanin nie mam problemu ze zmartwychwstałym Chrystusem wiary, ale dopiero bardzo głęboka refleksja nad znaczeniem mojego istnienia i potrzeba ostatecznego sensu pozwoliła mi doświadczyć Jezusa w egzystencji. Mówiąc po ludzku, całe chrześcijaństwo może nawet okazać się fałszywe, a Jezus może od prawie 2000 lat już nie żyć – nie mogę tego wykazać ponad wszelką wątpliwość, nie mogę przekonać niechrześcijan do swoich racji, czy ateistów do wiary w Boga – ale wiara w Jezusa i uchwycenie się nadziei jaką mi ona daje jest realnym dowodem na praktyczność Jezusa w moim życiu, a zatem na Jego realność. A czy potrzeba mi czegoś więcej, niż realność Jezusa? To mi wystarcza. Chęć bycia, chęć życia, chęć trwania, chęć kontynuowania bycia świadomym, chęć współbycia z najbliższymi i poznawania świata są dla mnie najsilniejszymi impulsami do zawierzenia Jezusowi. Teraz mogę powiedzieć, że nie tylko wiem coś o Jezusie, ale również poznałem Go, doświadczyłem, ponieważ dał mi nadzieję równoważoną z pewnością życia wiecznego. Dzięki Jezusowi Chrystusowi mogę spokojnie leżeć na łóżku z Martą i Keirą, bo jest iskra nadziei sięgająca poza śmierć, poza zanik świadomości i ustanie funkcji życiowych. To jest moje doświadczenie Jezusa, które historycznie ma swoje korzenie w Betlejem ok. 5 r. p.n.e., gdy narodził się Jezus, a realnie aktualizuje się każdego dnia przez wiarę w Niego.